Określenie Sarmacja pochodzi od legendarnego ludu Sarmatów, który mieszkał nad Wołgą w pierwszym tysiącleciu przed Chrystusem. Kronikarze używali tej nazwy przeważnie do określenia obszarów należących niegdyś do naszego kraju. Rodowód sarmacki przypisywano przeto Słowianom czyli między innymi Polakom. Większość Sarmatów charakteryzowała zarówno dzielność tudzież męstwo. Polska szlachta nader chętnie aprobowała tę nazwę za swoje określenie. Poza tym dzięki powyższemu rodowodowi szlachta interpretowała swoje liczne przywileje jakie posiadała. Traktowała tedy z supremacją inne stany jako podlejszego gatunku. Szlachcic Sarmata wyróżniał się następującymi cechami: bardzo zależało mu na zachowaniu jego przywilejów, był strażnikiem tradycji, natomiast znamienna była dla niego wrogość w stosunku do obcokrajowców. Na dodatek jaśniepan nie lubił się uczyć, za to uwielbiał splendor tudzież przesadę. Czynnie działał na rozlicznych zgromadzeniach oraz zajazdach. Był zatwardziałym konserwatystą. Jedyną edukacją, którą posiadał było wykształcenie w szkołach u Jezuitów. Był także obrońcą katolickiej wiary, niemniej jednak nieraz uznawano go za dewota. niefortunnie, był osobą mało tolerancyjną. Szlachcic Sarmata był wielkim konserwatystą, zaś każde metamorfozy postrzegał jako zbyteczne. Charakterystyczną jego zaletą było, iż uchodził za rzetelnego gospodarza. Szlachcic ziemianin uważał osobiste życie za więź jednostki i natury. Utrzymywał w ten sposób harmonię egzystencji. Był człowiekiem spokojnym no i nie wiedział, czym jest wojna. Wiódł stoickie rodzinne życie na wsi. Ufał przyrodzie i umysłowi, mimo że nie należał do jednostek wykształconych.